Likidite Parçalanması: Şifreleme Ekosisteminin Karşılaştığı Temel Zorluk

Şifreleme alanında işlem işleme kapasitesini artırma konusunda önemli ilerlemeler kaydedilmiştir. Yeni blok zincirleri ve yan zincir ağları kullanıcılara daha hızlı ve daha düşük maliyetli işlem deneyimi sunmaktadır. Ancak, temel bir sorun giderek daha fazla belirgin hale geliyor: Likidite parçalanması - sermaye ve kullanıcıların sürekli genişleyen blok zinciri ağlarında dağılması.

Son zamanlarda, bir blog yazısı genişlemenin başarılı olmasının beklenmedik uyum zorluklarına nasıl yol açtığını vurguladı. Çok sayıda blok zinciri bulunduğundan ve her biri büyük miktarda değer taşıdığından, katılımcılar her gün sık sık çapraz zincir işlemleri, token değişimi ve cüzdan geçişi gibi sorunlarla başa çıkmak zorunda kalıyor.

Bu zorluklar belirli bir ekosistemle sınırlı kalmamakta, neredeyse tüm blok zinciri ağlarını etkilemektedir. Hatta en gelişmiş yeni blok zincirleri bile, bağlantı kurması zor olan Likidite "adaları" haline gelebilir.

Parçalanmanın gerçek etkisi

Likidite dağıtımı, trader'lar, yatırımcılar veya merkeziyetsiz finans (DeFi) uygulamalarının tek bir varlık "havuzunu" kullanamaması anlamına gelir. Aksine, her blockchain veya yan zincir kendi bağımsız likiditesini sürdürmektedir. Token satın almak veya belirli bir kredi platformunu kullanmak isteyen kullanıcılar için bu ayrım birçok zorluğu beraberinde getirmektedir.

Teknik yeterliliği düşük kullanıcılar için, ağ değiştirme, özel cüzdan oluşturma ve birden fazla işlem ücreti ödeme süreci kesinlikle sorunsuz değildir. Her bir bağımsız havuzdaki sınırlı Likidite, daha büyük fiyat farklılıklarına ve işlem kaymalarına da yol açabilir.

Birçok kullanıcı, farklı zincirler arasında para transferi yapmak için köprüler kullanıyor, ancak bu köprüler sık sık saldırı hedefi oluyor ve güvenlik endişelerini beraberinde getiriyor. Eğer Likidite transfer süreci çok karmaşık veya riskli olursa, DeFi'nin ana akıma ulaşması zorlaşacak. Aynı zamanda, projeler, piyasadan elenmemek için birden fazla ağda dağıtım yapmak zorunda kalıyor.

Bazı gözlemciler, parçalanmanın kullanıcıları az sayıda hakim adres zincirine veya merkezi borsa'ya geri dönmeye zorlayabileceğinden endişe ediyor, bu da blok zincirinin yükselişiyle savunulan merkeziyetsizlik ilkesine ters düşüyor.

Mevcut çözümler ve sınırlamaları

Sektörde bu sorunu çözmek için bazı öneriler sunulmuştur. Zincirler arası köprüler ve paketlenmiş varlıklar temel bir birlikte çalışabilirlik sağlasa da, kullanıcı deneyimi hala yeterince akıcı değildir. Zincirler arası toplayıcılar, bir dizi değişim yoluyla token'ları yönlendirebilir, ancak genellikle temel likiditeyi birleştirmez, sadece kullanıcıların yön bulmasına yardımcı olurlar.

Aynı zamanda, bazı ekosistemler çerçeveleri içinde birlikte çalışabilirlik sağlarken, daha geniş şifreleme alanında hala nispeten bağımsız alanlar olmaya devam etmektedir.

Sorunun kökeni şudur: Her bir zincir kendisini benzersiz bir varlık olarak görmektedir. Herhangi bir yeni zincir veya alt ağ, gerçekten likiditeyi birleştirmek için temel düzeyde "eklenmek" zorundadır. Aksi takdirde, bu sadece başka bir kullanıcının keşfetmesi ve köprü kurması gereken likidite alanını artıracaktır. Blok zincirleri, köprüler ve toplayıcılar birbirlerini rakip olarak gördükleri için, kasıtlı olarak izolasyon ve parçalanmanın artmasına neden olan bu zorluk daha da karmaşık hale gelmektedir.

Temel Katman Likidite Entegrasyonu

Temel katmanın entegrasyonu, köprüleme ve yönlendirme işlevlerini doğrudan zincirin temel altyapısına gömerek likidite parçalanması sorununu çözmektedir. Bu yaklaşım, bazı blok zinciri protokollerinde ve özel çerçevelerde, birlikte çalışabilirliği temel bir unsur olarak görmekte ve isteğe bağlı bir ek işlev olarak değerlendirmemektedir.

Doğrulayıcı düğümleri, yeni zincirlerin veya yan ağların anında başlatılmasını ve daha geniş ekosistemin Likidite'sine erişimini sağlayacak şekilde çapraz zincir bağlantılarını otomatik olarak işler. Bu, genellikle güvenlik riskleri ve kullanıcı deneyimi sorunları getiren üçüncü taraf köprülerine olan bağımlılığı azaltır.

Bir ünlü blok zincirinin heterojen ikinci katman (L2) çözümlemeleriyle ilgili karşılaştığı zorluklar, entegrasyonun önemini vurgulamaktadır. Farklı katılımcılar - blok zinciri bir uzlaşma katmanı olarak, L2 yürütmeye odaklanırken ve çeşitli köprü hizmetleri - her birinin kendi motivasyonları vardır, bu da likiditenin dağılmasına yol açmaktadır.

Bu soruna olan ilgi, daha uyumlu bir tasarımın gerekliliğini vurgulamaktadır. Entegre temel katman modeli, yayımlandığında bu bileşenleri bir araya getirerek fonların serbestçe akmasını sağlar, kullanıcılara birden fazla cüzdan, köprü çözümleri veya toplama arasında geçiş yapma zorunluluğu olmaksızın.

Entegre yönlendirme mekanizması, varlık transferini de entegre ederek arka planda birleşik bir Likidite havuzunu simüle eder. Her bir işlemin kullanıcılarından ücret almak yerine, genel Likidite akışının küçük bir kısmını yakalayarak, bu tür protokoller sürtünmeyi azaltır ve tüm ağda sermaye hareketliliğini teşvik eder. Yeni bir blok zinciri dağıtan geliştiriciler, paylaşılan Likidite altyapısına anında erişebilirken, nihai kullanıcılar birden fazla araç kullanmaktan veya beklenmedik masraflarla karşılaşmaktan kaçınabilir.

Bu entegrasyona verilen önem, daha fazla ağ çevrimiçi olsa bile kesintisiz bir deneyim sağlamaya yardımcı olur.

Tek bir ekosistem ötesindeki sorun

Bazı tartışmalar belirli blokzincirlerin ölçeklenebilirlik çözümlerine odaklansa da, parçalanma, ekosistemler arası yaygın bir sorundur. Projeler, belirli bir sanal makine ile uyumlu bir zincir, WebAssembly tabanlı bir platform veya diğer platformlar üzerinde inşa edilmiş olsun, likidite izole edildiği sürece parçalanma tuzağı ortaya çıkacaktır.

Protokollerin temel katman çözümlerini keşfetmesiyle birlikte - otomatik birlikte çalışabilirliği zincir tasarımlarına entegre etmesiyle - gelecekteki ağların sermayeyi daha da bölmeyecek, aksine sermayenin birliğine katkıda bulunacağı umuluyor.

Açık bir ilke ortaya çıkıyor: Bağlantı yoksa, throughput'un hiçbir anlamı yok.

Kullanıcıların L1, L2 veya yan zincirleri düşünmelerine gerek yok. Sadece merkeziyetsiz uygulamalara (DApps), oyunlara ve finansal hizmetlere sorunsuz erişim istemektedirler. Yeni zincirle olan deneyim, tanıdık bir ağda çalışmaya benziyorsa, kullanıcılar bunu daha kolay kabul eder.

Birleşik, akıcı bir geleceğe doğru

şifreleme topluluğunun işlem hacmine olan ilgisi, beklenmedik bir paradoksu ortaya koyuyor: Hız artırmak için oluşturduğumuz her yeni zincir, ekosistemin avantajlarını daha fazla dağıtıyor; bu avantaj ise paylaşılan Likiditeye dayanıyor. Kapasiteyi artırmayı amaçlayan her yeni zincir, başka bir izole sermaye havuzu yaratıyor.

Blokzincir altyapısına etkileşimliliği doğrudan inşa etmek, bu zorluğun üstesinden gelmek için net bir yol sunmaktadır. Protokoller çapraz zincir bağlantılarını otomatik olarak işlediğinde ve varlıkları etkili bir şekilde yönlendirdiğinde, geliştiriciler kullanıcı tabanlarını veya sermayelerini dağıtmadan ölçeklenebilirler. Bu modelin başarısı, değerin ekosistem genelinde akışının ne kadar pürüzsüz olduğunu ölçmek ve iyileştirmekten gelmektedir.

Bu yöntemlerin teknik temeli şu anda mevcuttur. Bu önlemleri ciddiyetle uygulamalı ve güvenlik ile kullanıcı deneyimine dikkat etmeliyiz.