Yerel düzeyde düşünceli bir kişi olarak, son 20 yılda, gerçek hayattaki insanlar arasındaki ilişkiler, bu ilişkilerin dereceleri, karşılıklı algıları, benim üzerimdeki görüşleri, aramızdaki bilgi boşluğu hakkında sıkça merak ediyorum ve en çok korktuğum şey, diğerlerinin birlikte düşünmesi, hesap yapması ve araştırma yapması, ben dışarıda kalırken, grup birleşik olsa bile, yalnız olmam.

Bu düşünceler, çocukluğumdan beri her ortamda ve her aşamada bana eşlik etti. Aslında, bu şeylere her ortamın her aşamasında çok da önem vermedim, param yoktu, bir geçmişim yoktu, ama çıplak ayakla yürümekten korkmuyorum, dürüst olmak gerekirse, kaybedecek bir şeyim yok, başkalarının benim hakkımdaki düşünceleri öğrenme şeklimi etkilemiyor, notumu etkilemiyor ve herhangi biriyle iyi bir ilişkim var, daha fazla arkadaşım var, bu notumu etkiliyor. Ama hayatta kalmak ve para kazanmak farklı şeylerdir, eğer birim içerisinde iyi geçinmiyorsanız, bu kariyerinizde bir ölüm cezasına eşdeğerdir. Toplumun içine girmeden önce, çocukluğumdan beri her zaman daha içe kapanık olduğumu ve insanlara aşağılayıcı bir şekilde baktığımı düşünüyorum, ve insanlara aşağılayacak nitelikte olmasam bile, yine de böyleydim, cebimde sadece 3.000 yuan varken bile. Gelecekte iyi geçinmeyeceğimi tahmin ediyorum, bu yüzden kendi kariyerime güvenemem, kendi kariyerime güvenemem. Bu yüzden para kazanma pazarına nispeten erken girdim, biraz para kazanmak için bazı şeyler yaptım, ama yeteneklerim sınırlı, başkalarının parasıyla karşılaştırıldığında, bu gerçekten bir damla su gibi, başkalarının büyük patronlarıyla karşılaştırıldığında, inek üzerindeki bir tüy bile sayılmaz, bu noktada biraz birikimim var ama daha fazla aşağılık hissi var, çünkü çok az. Ailem, büyükannelerim, onca yıl çalışmadı, bu da benimle diğerleri arasında bir fark yarattı. Çok, çok çalışıyorum ama bu önemli değil, hiçbir şeyim yok, yoksulluğa geri dönemem, bir kuruşum yok, bazı şeyleri yapamam, Kong Yiji'nin cübbesini çıkaramam, yoksullar doğuştan yüksek bir ahlak duygusuyla gelir ve derileri incedir, bu da insanların başarısını çok sınırlıyor. Pekin, Şanghay'da çok iyi bir figür gördüğümde, spor arabanın motorunun keskin kükremesi eşliğinde yanımdan hızla geçerken, hepsi bana hatırlattı, ben bir fakir adamım, ben bir fakir yavrusuyum, neden varım? Bu dünyada fakir babam yüzünden varım, o, beni istemeden dünyaya getirdi, hepsi bu, beni dünyaya getirmeden önce benim için ne hazırlayacağını, beni nasıl yetiştireceğini düşünmemişti. Babamın ünlü bir sözü var, bana bir kez şöyle demişti, insan parası olmadan gelin alabilir, buna yetenek denir. Bu cümle 25 Nisan 18 yılındaydı, 20 yaşımın altında olduğumda, bu cümleyi hatırlıyorum, bu gelecekte sana hiçbir şey vermeyeceği anlamına geliyor. Evet, sen benim kalbimde babam olmayacaksın, aslında seni ilk başta babam olarak görmemiştim ama şimdi bunu daha da doğrulayabiliyorum. Peki ne yapmalıyım? O zaman para kazanacağım, çünkü korkuyorum, arkamda bir destek yok, kendi başıma oynamalıyım, sonra yüz binler kazanıyorum ve bu parayı babam için bir ev almak için kullanıyorum, çünkü önceki evini kaybetti, beş kişilik ailemiz için yaşacak bir ev yok. İyi, sonrasını sonrasıdır, ön ile hiçbir ilgisi yok ve sonra böyle devam ediyor.
Yukarıdakilerin hepsi için, maddi değişikliklerin hiç önemi olduğunu düşünmüyorum, ne kadar para harcarsanız harcayın, ne kadar tüketebileceğinizi veya neyi sevdiğinizi, aslında sevmek zorunda değilsiniz, aslında, tek yapmanız gereken kalbinizin korkmaktan vazgeçmesi, artık umursamamak, artık rahatsız olmamak. Tamam, şimdi başkalarının beni değerlendirmesine ihtiyacım yok, ben zengin bir adamım, başkaları beni değerlendirirse, ben fakir bir insanım, yeteneği olmayan biriyim, bunun önemi yok, ve bu, daha önce en çok korktuğum şeydi, ama şimdi zihinsel olarak tutku ya da herhangi bir dalgalanma yok, deneyimleyecek hiçbir şey yok. Her gün bir şiir kitabı okumak, arzu yok, kanıtlayacak hiçbir şey yok, bir zamanlar şunu isterdim, bunu isterdim, şimdi hiçbir şey istemiyorum, gözlerimi açık tutmak beni yorgun hissettiriyor, bir zamanlar daha zengin insanları, mali açıdan çok özgür olan insanları hayal ederdim, eğer ben o olsaydım, ne yapardım? Ne zevk alırdım? Nasıl giderdim? Şimdi çok net anlıyorum, tıpkı Ma Yun'un dediği gibi, ayda 20.000 yuan kazandığında en mutlu olduğu, aslında çok haklı, hayat sadece bir rüya, bazen ilkbahar rüyaları, bazen kabuslar, iyi rüyalar, kötü rüyalar iyi, en çok korktuğum şey, benim gibi, rüyam olmaması, dostum. Başkalarına söylemek istediğim şey kendinize değer vermeniz, rüya kurma ve rüya peşinde koşma sürecine değer vermeniz, kendi arzularınıza değer vermeniz, kendi aşağılık kompleksinize değer vermeniz, yoksulken başınıza gelen gerçek duygulara, başkalarının size olan gerçek sevgisine değer vermeniz ve zorluklar ve acılar çekme fırsatına değer vermeniz, en anlamsız olan, tüm evrenin işe yaramaz olduğu, başkalarının yaptıkları ve söyledikleri, herkesin anlamsız bir şekilde davranması, tıpkı kuru bir şekilde yağsız yanmış bir motorun, havayla zeka savaşı vermesi gibi, para kötü bir şey, az olduğunda rahatsız olursunuz, çok olduğunda daha da rahatsız olursunuz, çünkü bitkisel bir durumda oluyorsunuz, rahatsız olmaktan iyidir.