Yarışmayı bitirip eve döner dönmez uyudum.

Üç gün geçti,
Büyük bir rüya sonrası telefonumu açtım.

Herkesin neşeli hareketlerini, merakını, şaşkınlığını ve ayrılmak istememesini hissediyorum. Bu his çok tuhaf, sanki herkesi daha önceden tanıyormuşum gibi ama kimseyi net göremiyorum. Ama bir gün gözlerim temizlendi, görüşüm netleşti ve her birini gördüm, hepsi o kadar gerçek ve varlardı ki, tüm gökyüzü bile renkli olmaya başladı.

Ben çok mutluyum, sanki uzun zamandır gözlüklerini bulamayan birisi sonunda gözlüklerini bulmuş gibi. Bağımı kaldırdım, herkes kendi yerine oturmuş, kendi hayallerini örüyordu ve başkalarını da birlikte hayal kurmaya davet ediyordu. Bağımı aşağıya indirdiğimde, aslında ben olduğumu, zıplayan, en gerçek halim olduğumu fark ettim.

Dağ çiçekleri açtığında,
Hayaller boşuna değil,
Gökyüzü sonunda kendini güçlendirir,
Şu yol henüz kimse geçmedi.
Hoşça kalın, arkadaşlar, bir dahaki sefere görüşeceğiz👋